Je ouders zijn gescheiden. Dat maakt jouw dus een kind van gescheiden ouders.
Dat is wat het is.
Is dat leuk?Ik vind van niet.
Je kunt er niks aan veranderen maar het is ook niet leuk, vind ik dan.
Jij mag natuurlijk je eigen mening daarover hebben en die is ook helemaal goed.
Waarom vind ik het niet leuk, dat ik gescheiden ouders heb?
Het voelt als kind zijnde alsof je opgesplitst wordt. Je hebt aan de ene kant je moeder en aan de andere kant je vader. Er zijn 2 huizen waar je naartoe kunt gaan, maar beiden voelen niet meer echt als thuis. Thuis is waar je ouders samen wonen en waar je altijd gewoon het kind mag en kan zijn.
Natuurlijk ben je dat sowieso, het kind, maar toch is het anders. Het is het gevoel, dat anders is. Misschien hebben ze beiden een nieuwe partner gevonden en dat alleen al is vreemd. Die nieuwe partner, hoe lief en aardig ze ook zijn, kunnen je niet het gevoel van thuis geven. Thuis is gewoon daar waar je samen met je beide ouders woonde of waar ze samen zijn, je ouders.
Voor mij blijft het vreemd. Ik gun mijn ouders, beiden, dat ze gelukkig mogen zijn, met hun nieuwe partners. Beide partners zijn aardig en goed voor mijn ouders, maar het is voor mij toch niet mijn vader of moeder.
Die woont op een ander adres.
Wat ik als kind ervaar, is dat ik soms het gevoel heb dat ik innerlijk opgesplitst ben. Nog steeds, ook al zijn mijn ouders al meer als 35 jaar gescheiden. Ik begrijp, met mijn hoofd ook wel waarom ze gescheiden zijn, maar gevoelsmatig heb ik er soms nog wel eens last van. Dat voelt voor mij, alsof ik de ene ouder tegen de ander moet verdedigen of in bescherming moet nemen.
Het is niet zo dat mijn ouders nog vaak over elkaar praten, maar toch, als er iets gezegd wordt dan voelt het voor mij als een aanval op de ander.
Hoe komt dat dan?
Als kind ben je 50% je vader en 50% je moeder, dat zul je wel weten.
Wat gebeurt er met jou als kind als de ene ouder iets zegt over de ander wat niet leuk is? Of misschien echt kwalijke dingen zegt over de ander?
Dan voelt dat, misschien bewust en anders zeker onbewust, alsof jij niet goed genoeg bent. Alsof ze jouw persoonlijk aanvallen, omdat dat die 50% van jou aanspreekt, die horen bij de ouder waar slecht over gesproken wordt.
Als kind wil je dat het je ouders goed gaat. Dat ze van jou houden en dat ze ook laten merken, dat ongeacht of ze nog bij elkaar zijn, er samen altijd voor jou zijn. Je wil niks slechts horen over één van je ouders. Ook al doet 1 van de 2 misschien niet zo’n goede dingen, het is en blijft je ouder. Je wil als kind zijnde alleen maar dat het je ouders goed gaat.
Als volwassen kind, kijk je er misschien met een iets andere blik naar maar ik weet van mezelf dat het toch iets is wat pijn blijft doen.
Ik heb me als kind zijnde vaker afgevraagd of ik iets fout had gedaan, als mijn ouders ruzie hadden. Dat doe je als kind, je zoekt de fout bij jezelf.
Het is echt niet jouw schuld, maar zo voelt het wel.
Mijn ouders zijn pas gescheiden toen ik zelf al getrouwd was en zwanger van mijn dochter. De periode dat ik zwanger was, is daardoor overschaduwt.
Ik kon niet echt genieten van zwanger zijn. Dat vind ik wel jammer. Het zou eigenlijk een mooie periode mogen zijn. Het was best een pittige periode en ook in het begin nadat onze dochter is geboren. Ik had het gevoel dat ik tussen 2 schepen zat en ik kon daardoor niet echt genieten van het feit dat ik een dochter had gekregen. Dat is een periode die ik niet meer over kan doen.
Zo zijn er nog wel meer momenten die niet zo heel leuk waren omdat mijn ouders zijn gescheiden. Ik heb inmiddels geleerd dat het niet mijn schuld was en dat het ook beter is zo, maar toch blijft het iets wat pijn blijft doen.
Wat kun jij eraan doen, voor jezelf?
Weet dat jij als kind, nooit de dingen voor je ouders kunt oplossen. Waar zij last van hebben, is van hen, hoe graag je soms ook het voor je ouders wil oplossen.
Dat is wat kinderen onbewust doen, proberen dingen op te lossen voor hun ouders.
Dan heb ik niet over boodschappen gaan doen voor je ouder of papieren invullen. Nee, ik heb het over onbewuste dingen. Emotionele zaken, waar je voelt dat je ouder last van heeft en waar je ook voelt dat ze niet weten hoe dit zelf te gaan voelen. Het verdriet, de angst, boosheid, wat het ook maar is. Dat is wat jij graag zou willen oplossen voor je ouder maar dat kan niet, want het is niet jouw verdriet, angst of boosheid. Ze zullen er zelf mee aan de slag mogen en doen ze het niet dan is dat hun keuze, hoe moeilijk dit ook voor jouw is.
Misschien denk je nu waar heb jij het over?
Wil je graag meer weten of wil je kijken wat jij er zelf aan kunt doen?
Misschien ben je wel ouder en wil jij ermee aan de slag, zodat jouw kind er geen last meer van heeft?
Dan kijk eens naar dit traject op mijn website:
Je mag ook een gratis kennismakingsgesprek inplannen:
Geloof me, als je als ouder of als kind van gescheiden ouders, hiermee aan de slag gaat, krijg je er veel voor terug.
De vrijheid om te zijn wie jezelf bent en je kind kan ook gewoon zijn wie hij of zij is.
Liefs Marion🍀
Comments