Wat als je vindt dat je niet goed genoeg bent?
Wat dan? Waar komt dat vandaan?
Je niet genoeg vinden, daar hebben veel mensen last van, maar zeker als kind van gescheiden ouders. Je was tenslotte niet goed genoeg dat je ouders bij elkaar bleven. Ze hielden in jou ogen niet genoeg van je, want ze zijn uiteindelijk toch gescheiden.
Dat dat niet aan jou ligt dat begrijp je als jong kind niet. Als volwassene weet je dat meestal wel, maar je gevoel zegt vaak toch iets anders.
Je voelt je alsof je er gewoon niet toedoet, terwijl je toch zoveel van je ouders houdt. Ook als je niet krijgt wat je zo graag zou willen, van hen beiden of van één van je ouders.
Wat wil je dan graag van je ouders ?
Je wil dat ze er gewoon altijd voor je zijn. Dat, als je hen nodig hebt, ze er onvoorwaardelijk voor je zijn. Je wil volledige aandacht, je wil voelen dat ze van je houden. Dat het niet uitmaakt wat je doet, dat ze je altijd steunen.
Dan kan het zomaar gebeuren dat je je, als kind, anders gaat gedragen als dat je altijd deed. In de zin van, dat je dingen gaat doen die misschien niet oké zijn. Zoals bijvoorbeeld:
Heel kort lontje hebben, daardoor het gevecht iedere keer weer aangaan.
Misschien wel drank of drugs gebruik, omdat je niet wil voelen.
Je afsluiten van je ouders, vrienden, de buitenwereld.
En zo zijn er natuurlijk nog veel meer. Een kind doet dit soort dingen niet zomaar en ieder kind reageert natuurlijk anders op de scheiding van zijn/ haar ouders.
De scheiding heeft heel veel impact op jou als kind en jou reactie daarop.
Kinderen, ook als ze al volwassen zijn, willen weten dat ze goed genoeg zijn voor hun ouders. Ze vragen alleen maar liefde en aandacht, van de twee mensen die hen op de wereld hebben gezet.
Wat je ook ziet bij kinderen die gescheiden ouders hebben, is dat ze moeite hebben met relaties. Ze hebben vaak last van binding/ verlatingsangst. Ze zijn tenslotte, voor hun gevoel, verlaten door minstens 1 van hun ouders. Dus zoeken ze eigenlijk een partner die niet echt bij hen past maar die onbewust misschien lijkt op de ouder die hen in de steek heeft gelaten. Dat is veilig in hun ogen, want als de relatie stuk loopt dan gebeurt in ieder geval wat ze gewend zijn, verlaten worden door de persoon waar ze dachten van te houden. Ze gaan vaak ook onbewust, de ouder die het moeilijkste heeft, helpen. Proberen, om dat waar die ouder het moeilijk mee heeft op te lossen. Dat kan natuurlijk niet, want het is niet van het kind maar van vader of moeder.
Dan ontstaat er een negatieve verbinding. Let wel, als kind doe je dit uit liefde voor je vader of moeder. Het werkt alleen niet en waarschijnlijk heb je als kind niet eens in de gaten dat je dit doet.
Binding/verlatingsangst
Veel mensen hebben natuurlijk last van binding/ verlatingsangst, niet alleen maar kinderen van gescheiden ouders.
Deze groep is daar wel extra gevoelig voor, in mijn beleving. Ze leren al vaak jong dat je verlaten kan worden door iemand van wie je zielsveel houdt, waar je als kind van afhankelijk bent. Je kunt dan ook niet anders als je aanpassen aan de situatie en wat je dan doet is niet alleen uit verbinding gaan met je ouders maar ook in jezelf. Je sluit je af van het gevoel wat erbij hoort. Het verdriet, de angst, boosheid die je voelt omdat het anders niet te dragen is en jezelf onderuit gaat.
Ik herken dat in mezelf, toen mijn ouders gingen scheiden. Ik voelde me toch verlaten. Mijn basis was/ is stuk. Dat wilde ik eigenlijk niet. Ik was onbewust heel boos, op mijn ouders. Dat ze niet goed genoeg hun best hadden gedaan om het te laten werken. Om bij elkaar te blijven en mijn basis niet stuk te maken. Op het moment van de scheiding van mijn ouders was ik al getrouwd en in verwachting van onze dochter. ik begreep wel waarom dit beter was/ is, maar dat doet niks af aan mijn gevoel, onbewust.
Wat heb ik gedaan, aan dat gevoel?
Ik heb een heel fijn huwelijk. Mijn man komt ook uit een gebroken gezin.Met zijn tweetjes hebben we onze wonden langzaam aan geheeld. Daarnaast heb ik geleerd om, door familieopstellingen te doen, dat dit niet van mij is. Dat de scheiding iets van mijn ouders is. Je trekt onbewust als kind dit toch naar jou toe omdat je denkt, het is mijn schuld. Dat is het NIET. De scheiding is van je ouders en niet van jou!
De Familieopstellingen hebben me geholpen om daar het inzicht in te krijgen, dat ik nodig had. Nu, zou ik het natuurlijk nog steeds super vinden als mijn ouders bij elkaar waren maar ik begrijp nu, dat dat niet meer kan en dat de situatie zoals die nu is, goed is.
Ik neem nu mijn eigen verantwoording in mijn pijnstuk, dat is van mij en niet van mijn ouders. De rest laat ik bij hen.
Door op die manier ernaar te gaan kijken en weer in verbinding te komen met mijn ouders, heb ik tegenwoordig een goed contact met alle twee. Dat is wel anders geweest.
Ik en mijn moeder zijn altijd heel hecht geweest en met mijn vader had ik vroeger niet zo’n band. Gelukkig is dat nu anders en kan ik voelen dat ze beiden heel veel van mij houden en dat ik hun stukken niet voor hen hoef op te lossen. Dat kunnen ze zelf heel goed en doen ze dat niet, dan is het niet aan mij om het te gaan doen.
Dat geeft rust in jezelf en je relatie met je ouders maar ook met anderen.
Als je denkt van ik ben niet goed genoeg of je loopt er als kind, van gescheiden ouders, tegen aan en je wil graag dat ik eens met je mee kijk dan plan een gratis kennismakingsgesprek in via deze link:
Ik voel en kijk met alle liefde met je mee en gaan we er, als jij dat wil samen mee aan de slag.
Liefs Marion 🍀
Comments